Ова писмо го пронашла медицинска сестра под перницата на млад човек кој штотуку починал: „Мила мајко, само неколку дена можам да седам на креветот, остатокот од денот сум неподвижен.
Срцето не сака повеќе да чука. Професорот кажа нешто како „биди готов“ утрово. Зошто? Се разбира, тешко е да се умре кога си млад!
Морам да бидам подготвен да умрам на почетокот на следната недела, а не сум подготвен. Чувствувам речиси неподнослива болка, но она што е навистина неподносливо е тоа што не сум подготвен. Најлошо од се е гледањето на небото ноќе.
Се потемнува и нема ѕвезда над мене да гледам. Мајко, никогаш не мислев на Бога, но сега се сомневам дека има нешто што не го знаеме, нешто мистериозно, некоја моќ пред која треба да стоиме и да одговараме на прашања.
Многу ми е тешко да не знам која е таа моќ. Само да можев да ја запознаам! Мајко, се сеќаваш ли како, како деца, доцна во ноќта нè носеше низ шумата за да го пречекаме татко ми што се враќаше од работа? Понекогаш трчавме пред тебе и одеднаш се чувствувавме како да сме сами. Од темнината се слушаа нечии чекори.
Колку се плашевме од тие непознати чекори! И колку се радувавме кога сфативме дека тоа се чекорите на нашиот драг татко! И сега слушам нечии чекори во самотија. Зошто не ги препознавам? Ме научи како да се облекувам, како да се однесувам, како пристојно да седам на маса и како да се снајдам во животот.
Работевте напорно околу мене, бевте неуморни. Се сеќавам дека одеше на полноќ со нас. Се сеќавам и на вечерните молитви што понекогаш ги молеше со мене. Секогаш нè учеше на искреност. Но, сето ова сега се топи пред мене како снег на сонце.
Зошто ни кажа толку многу работи и никогаш не ни кажа за Исус Христос? Зошто не ме запозна со него? Зошто не ме научи да ги препознавам неговите чекори за во оваа последна ноќ, осамена пред смртта, да ги препознаам тие чекори со надеж дека тој ќе дојде и ќе ме одведе кај Отецот? Мојата смрт би била нешто сосема друго“.
