Тој ќе нè обликува и ќе нè изложи на количината на неволја од која треба да учиме и секогаш ќе биде маката што можеме да ја поднесеме за да сфатиме која е нашата улога во овој живот.
Некогаш имаше еден млад човек, прилично незрел во животот, но подготвен да учи. Тој имал силна наклонетост кон антиквитети и секогаш бил желен да посетува разни антикварници за време на неговиот одмор во Европа.
Со текот на времето, тој развил силен интерес за древната керамика, а особено за чашките. Тој чувствувал дека сите тие имаат свои уникатни приказни…
Еднаш, во една темна напуштена антикварница, забележал исклучително убава чаша со јасно турско влијание. Тој го прашал продавачот: „Може ли да ја видам таа исклучително убава чаша таму? Изгледа дека доаѓа од Турција…“
Кога продавачот му ја подаде чашата, младиот човек почна внимателно да ја проучува и се восхитуваше на нејзината убавина. Се чудеше како е можно воопшто да постои нешто толку убаво.
Веднаш без размислување ја купи и ја смести на посебно место во својот дом. Гледајќи ја од каучот, блескајќи во сиот нејзин сјај, младиот човек почна да размислува и полека потона во сон… Чашата почна да зборува…
Не бев секогаш чаша. Имаше време кога немав поим што значи да се сервира нешто. Бев само пасивен куп црвена глина на земја. Живеев многу, многу илјадници години, бев сведок на војни и мирни периоди кои доаѓаат и си одат. Цели цивилизации поминаа над мене додека седев таму и чекав…
Што чекав, не знам, но имав длабоко чувство дека тоа не е животот каков што требаше да бидам. Потоа еден ден дојде мојот господар. Ме одведе во својот дом и ме постави на своето биро. Не бев сигурна што следува, но чувствував дека доаѓа нешто посебно.
На мое изненадување почна да ме удира по дрвената маса! Тој ме тепаше и ме месеше со рацете одново и одново, додека на крајот не извикав: “Немој да го правиш ова! Остави ме на мира!” Но, тој само се насмевна и нежно рече: „Сè уште не!
Чашата стануваше сè пожива додека таа разговараше со шокираниот млад човек. „Потоа, вуууум! Цело време се вртев во круг додека не изгубив секакво чувство за ориентација.“
Престани! Зарем не гледаш дека се разболувам? Тргнете ме одовде! „Но, господарот само кимна со главата со разбирање и тивко рече: „Сè уште не! „Постојано ме превиткуваше и ме обликуваше, а потоа внимателно ме ставаше во рерната!
Никогаш порано не сум почувствувала таква топлина. Врескав и тропав на вратата.„Потопло е од пеколот; горам во пепелта! Те молам, извади ме одовде пред да биде предоцна! „Можев да го видам низ малиот отвор и можев само да читам од неговите усни додека ја мрдаше главата од едната на другата страна и тивко рече: „Сè уште не!“
Кога помислив дека не можам повеќе да ја издржам топлината, вратата се отвори. Внимателно ме извади и ме стави на полицата каде што почнав да се ладам. Се чувствував толку добро кога ме остави сама.
Но, тоа не беше крајот. Откако се оладив, тој внимателно ме подигна, ме погледна и ја исчисти прашината. Потоа донесе боја со натпис: глазура. Испарувањето беше страшно! Мислев дека сум готова!
„Те молам, немаш милост! Не го разбираш ли моето мачење? Те молам, те молам, откажи се од мене! Те молам! Но, тој само кимна со главата и рече: „Не, сеуште не си готова!
Неочекувано и многу брзо ме врати во рерна. Беше двојно потопло од првиот пат. Чувствував дека мојата смрт сигурно ќе дојде сега… Се молев. Врескав. Конечно заплакав без солзи. Дури и без врели солзи.
Бев убедена дека никогаш повеќе нема да можам да го направам тоа. Бев подготвена да се откажам. Токму тогаш – кога се онесвестив, вратата се отвори и ме извади. И пак ме стави на полица да се оладам. Чекав… и чекав… и чекав. Што ќе се случи следно?
Околу еден час подоцна се врати и стави огледало пред мене и ми рече: „Погледни се!“ Видов нешто уникатно во одразот. Убавина која не може да се опише. Отсекогаш се сметав себеси за само куп земја, но чувствував дека можам повеќе… Тивко реков: „Не може да бидам јас. Таа е премногу убава“.
Тој рече со многу сочувствителен глас: „Таква треба да бидеш“. А потоа ми објасни: “Знам дека те болеше кога те превртував и те месев на масата. Но, да не го издував воздухот од тебе, ќе се расипеше. Знаев дека изгуби секаква смисла за ориентација кога јас брзо те свртев.
Но, без тоа никогаш немаше да можеш да дојдеш во оваа форма. Знам дека испарувањето на боите на глазурата беше неподносливо кога те обоив. Но, да не го направев тоа, немаше да имаш никаква боја во твојот живот и немаше да се стврднеш.
И кога те ставив во другата печка, знаев дека тоа ќе биде најтешкиот дел. Но без него, многу лесно ќе се скршеше кога ќе дојде реалноста на животот. Верувај ми , сè што направив е за твое добро. Те видов за прв пат на земјата. Сега си комплетна“. Со ова, шолјата чај престана да зборува – но солзи на благодарност излегоа од работ…
Младиот човек се разбудил и решил дека ќе ја користи чашата само ако му понуди нешто на Бога. Никогаш не ја заборави лекцијата што ја научи од неа. И секогаш кога ќе се најдеше во тешка ситуација и си викаше: „Престани! Ќе се сетеше на зборовите: „Сè уште не…“!
Меѓутоа, тој исто така стана благодарен, бидејќи знаеше дека сè што се случува е уредување на Господ да го направи она што требаше да стане…
Бог знае што прави за секој од нас. Тој е грнчар, а ние сме глина. Тој нè обликува и нè изложува на количината на неволја од која треба да учиме, и секогаш ќе биде неволјата што можеме да ја поднесеме за да ја реализираме нашата улога во овој живот.
