Децата растеа во изобилство, затоа што семејството Цветковиќ солудно заработуваа. Брачни пар Цветковиќ од Лескоец цели 40 години работеше во Германија, додека нивните деца – два сина и една ќерка живееле заедно со нивните баба и дедо (родителите на таткото). Во овај период тие биле во пубертет.
Семејството беше прекрасно сите беа среќни, задоволни но сето тоа траеше се додека еден ден С.Цветкович ненадејно почина. Кога синовите пораснаа, а родителите имаа доволно заштедено им направија куќи на своите синови а пак на својата ќерка и дадоа богат мираз во вид на нов БМВ, спална соба и други сбадбени поклони. Месец дена од кога родителите се вратиле дома за да уживаат со своите деца, внуци и правнуци, во богатството што толку долго го печалеле С. Цветкович почина.
Имал повеќе од 80год. беше здрав како дрен, но со години боледувал од деменција. Од тој момент настана трагедија во животот на неговата животна партнерка. Во неговиот догор тој го поделил целиот свој имот на неговите синови по пола, и синовите добиле договор за доживотно да го издржуваат, иако беше обратно.
Во овај случај намерата била да се отстрани сестрата од имотот, односно браќата да земат се. Многу чудно во сето ова било тоа што во договорот никаде не е спомната сопругата на С.Цветкович. И уште почудно е што долу на договорот никаде нема потпис на авторот.
Ваков договор до сега не сум видел без два потписи долу од двајцата сопружници и чудно е што сопругата е исклучена од тестаментот – вели социјалниот работник кој го посредувал овај случај.
Не сакавме да им пречиме на децата кога ќе дојдиме па затоа до нивните две големи куќи си изградивме мала куќарка каде што планиравме да живееме имаше мал ходник, куња, купатило, дневна и спална соба.
Ние и не ги користевме овие мали простории затоа што кога и да дојдевме на гости од Германија секогаш одевме кај нашиот најстар син, по негова желба и таму живеевме. И со ќерката се гледавме се беше во ред. Јас никогаш од сопругот не слушнав дека тој сака се на синовите да им остави а неа да ја исклучи од тестаментот. – раскажува жената.
С.Цветковиќ беше болен за кратко време. Почина во сон, без болка, но тоа беше голем удар за неговата сопруга затоа што поминаа скоро 60 години заедно. Среде ноќ ќе настанеше хаос. Наместо да ме земе за рака и да ме однесе во собата, таа ми викаше, полудуваше.
Не знаев што ми се случи. Па, дали јас сум газдарицата, домаќинката што сето ова го стекна со работа и влечење низ германски фабрики, го доживеав во мојата куќа, си помислив и се чудев? Не сум здрава како мојот сопруг. Болна сум.
Имав неколку операции и одам со штака, а имам и хронична астма. Отпрвин, на снаа ми започна да и пречи што често одам во тоалет ноќе. Казанчето шушкаше, па не можела да спие. Па и пречеше мојата ноќна кашлица.
Бидејќи куќата не ми беше добро позната, и јас не се осмелував да пуштам ламби насекаде, па затоа честопати влегував во друга просторија наместо во мојата сопствена и се случуваше по некогаш да турнам нешто. Се сеќава таа.
Една недела таа вели дека нејзината снаа и нејзиниот внук биле како чувари околу неа и дека не и дозволувале да ја допира ниту чешмата за да испие чаша вода. Снаата ме навредуваше од рано изутрината, велејќи дека тоа е нејзината куќа, а внук ми, ми го стисна вратот, речиси ме гушеше и рече дека ќе ме убие ако повторно и речам нешто на неговата мајка. И испратив на мојата ќерка абер да дојде.
Дојде, но нејзиниот внук јасно и стави до знаење дека нема што да бара таму и ако не биде добар гостин да знае каде и е портата. Тој ден кога му кажав на мојот син сè. Следниот ден тој повторно отиде на терен, а јас останав во пеколот. Ќерка ми замина со солзи и на излезот рече дека не може да ми помогне “, раскажува старицата која излегла пред зградата со нејзиниот внук, ќерката на нејзината ќерка, да дише чист воздух.
Една недела подоцна, синот повторно се враќа од теренот, но овој пат, како што вели бабата, целосно „полнет“ .Ситуацијата не се смири. Тој и рече на својата мајка дека веќе не може да живее вака, дека и пречи, никој во куќата да не се грижи за неа и дека има три избори: Или да оди во дом за стари лица или да оди во куќата на нејзината ќерка или каде било.Каков дом, какво старателство, па јас се грижам за себе, па кој може да ме избрка од мојата куќа?
Го повикав мојот помлад син да разговарам за ситуацијата и со двајцата, бесна, да им кажам дека ќе продадам и куќи и станови. Уште потешко беше со приказната, за германските пензија која не пристигнаа поради промена на живеалиштето. Не верував, мислев дека ме лажат затоа што мојот сопруг многу ме сакаше, тој нема да ме остави без ништо.“ Реков, добро, синови, тогаш одам во мојата куќа.
Таа, сепак, тврди дека потписот на нејзиниот сопруг не стои под тој договор, всушност, изгледа дека е напишан со трепетлива рака, а тој верува дека тоа е фалсификат. „Или, можеби, неговите синови го измамија, затоа што беше напишан токму во времето кога се појави деменцијата. Ја молев ќерка ми да покрене тужба, но и таа и адвокатот ми рекоа дека не е докажано и дека тужбата ќе се изгуби.
„Само еден месец подоцна, и беше покажан договор за доживотна поддршка во Центарот за социјална работа, каде виде дека сè е како што тоа го претставија нејзините синови. Таа плачеше таму, праша како може да се смени договорот, тие одговорија – нема шанси.
Ќерка ми е најмалото дете и работи многу, скоро цел ден, така што им бев товар на нејзините деца, внуци и правнуци, на кои им пружив најмалку во животот. Сега сум многу болна, а стресот предизвикан од синовите и мојот покоен сопруг придонесоа за мене. Поголемиот дел од времето го поминувам во кревет плачејќи. Ќерка ми и зет ми ме тешат, но тоа не помага. Ова не е моја куќа, работите што ме опкружуваат не се мои.
Тоа е туѓ кревет и не е моја постелнина, а за време на мојот живот во Германија купив толку скапи постелнини и им го подарив на снаите, како и многу ќебиња, јоргани , перници … Куќи, јас и сопругот, изградивме и наполнивме со свои раце уште мебел, прибор и сè што му треба на домаќинството, вклучувајќи алатки во вредност од околу 100.000 евра, сега се на други
