Оваа приказна е за семејство составено од татко, мајка и син.
Кога татко му умира, синот ја остава мајка си во старечки дом. Како што самиот подоцна призна, тогаш едноставно немал доволно трпение и љубов да се грижи за својата стара мајка. Ретко ја посетува дури и во домот за стари лица.
Еден ден, синот добил повик од истиот дом. Од таму му кажуваат дека мајка му умира. Синот веднаш тргнува. Кога се наведнува над креветот и ја прашува што да направи за неа, ослабен од болеста, мајка му ја прашува:
– Можете ли да ставите клима тука? И фрижидер во кој храната да не се расипува. Честопати легнувам гладна во последните години… Очите на синот пливаа во солзи и веднаш ја праша „Мамо, зошто никогаш не ми кажа за ова? Ке одев да го донесам.
Старицата со студената, збрчкана рака го погали избричениот образ на синот и шепна:
– Сине, навикнатa сум на глад и топлина. Тоа не е страшно. Се плашам дека не можам да се навикнам вашите деца да ве остават на такво место!
Пет минути подоцна синот го држел безживотното тело на старицата. Неговата мајка умира во неговите раце.
