Семејните односи се сложена и често чувствителна тема, а една приказна горко ја потсети јавноста на ова. Една баба за локалните медиуми ја сподели својата исповед за врската со синот, а потоа и со снаата, а приказната е повеќе од тажна. Признанието што таа го дала го пренесуваме.
„Кога го венчавме синот, јас и мојот сопруг решивме да им ја отстапиме куќата, а на постојната зграда да додадам две соби и бања. Од првиот ден снаата немаше никаква комуникација со нас, ние никогаш не ја дознале причината, но проблемот е во тоа и синот полека се оддалечил.
Кога почина мојот сопруг, останав сама со мала пензија. Синот и снаата имале проблеми со работата, имале мали примања, а во исто време школувале и две деца. Синот и снаата се задолжувале, сметките за струја и комуналии само растеле.
„И јас понудив да земам заем за да ги отплатам долговите. Во меѓувреме ми се слоши, па на син ми му дадов овластување да ми ја подигне пензијата. Кога му ја дадов картичката, немам видено друг динар. а веќе десет години ми носат леб како куче и намирници и се снаоѓам најдобро што знам“, вели бабата која побарала анонимност.
Со темата за негрижа на старите лица овој портал се занимаваше во продолжение. Здружението на жени „Лав“ во последните неколку години реализираше бројни проекти кои се занимаваат со проблемите на ранливите категории на население, во кои секако се вклучени и старите лица.
Членот на здружението Снежана Маниќ вели дека староста сама по себе е тешка, но во ситуација кога родителите се оставени и заборавени од децата и роднините, нема зборови со кои може да се опише тоа страдање.
– Родителите генерално имаат изговор за своите деца (стечај, невработеност, школување деца, градење куќа…) и не сакаат да зборуваат за секаков вид запоставување и злоупотреба. Меѓутоа, по неколкумесечно истражување, се искристализираа неколку проблеми кои се заеднички за поголемиот дел од старите лица:
Oтсуството на Дом за стари лица во Пирот (голем број стари лица во градот изјавија дека со задоволство би ги замениле осаменост со престој во дом), несоодветна здравствена заштита и грижа за првенствено дементираните лица кои ги има многу кај постарите лица, сиромаштијата и сиромаштијата се присутни во поголема мера кај постарите кои живеат во селата – вели Маниќ.
– Во неформални разговори со роднини, пријатели и соседи, сепак дојдовме до сознание дека насилството врз старите лица е присутно, физичко во помала мера, додека економското насилство е доста застапено.
Можеби звучи нелогично, знаејќи колку се пензиите и колку стари лица добиваат минимална сума, но за жал има се повеќе пензионери кои ги издржуваат своите деца и внуци. Понекогаш тоа го прават доброволно, но се случува и на сила да им ги земат парите – вели Маниќ.
– Постарите луѓе генерално се срамат и се срамат да признаат дека се злоупотребувани од некој на кој им веруваат. Се плашат од одмазда или казна и се загрижени за својата иднина – кој ќе се грижи за нив ако се пријават?
За нив насилството што го трпат е „семејна тајна“.
