Девојката го сподели своето признание и откри шокантни детали
Свадбата е најсреќниот момент во животот на многу луѓе, но признавањето на Милица од Ужице, која веќе неколку години кружи на интернет, сведочи дека и денот кога мислевме дека ќе биде најдобар во животот може да се претвори во реален. пеколот.
– Со мојот сегашен сопруг решивме да се венчаме во градот во кој е роден. Тоа е мало место во Република Српска, помеѓу Требиње и Гацко. Инаку јас сум од Ужице. Подготвивме се во тој град и бев многу среќен.
Моето семејство од Ужице ќе дојде овде, а неговото семејство секако живее таму. На сите им обезбедивме сместување, родителите навистина се радуваа на нашиот брак и прослава – сведочеше таа, додавајќи уште неколку детали за организацијата на самата венчавка:
Поканивме околу 250 луѓе, мои роднини и негови. Во основа има многу роднини, но сите се во странство, па тој дел требаше да дојде во Српска, што не е малку. Кога се собираат чичковци, чичковци, дедовци, тетки…
Меѓутоа, тогаш дознав дека нема да дојдат сите, иако таму не се пропуштаат свадби и никој не се двоуми или жали за парите. Причината била – смрт. Поточно случаи – вели шокираната девојка објаснувајќи го немилиот настан:
– Три смртни случаи. Речиси целото негово семејство е во жалост и не можеа да дојдат да се радуваат, туку беа расположени да облечат црно. Починале еден дедо и еден братучед. И неколку месеци порано, братучед. Полудев и бев многу тажна. Прво затоа што никој не ни предложи да ја одложиме свадбата и второ затоа што предложија да дојдат, но не и да се радуваат, што е лудост.
Не сакав во мојот најсреќен ден секој момент кога ги гледам гостите да знам дека се тажни затоа што ги закопале своите роднини. И тогаш, од друга страна, ми беше жал затоа што, не ме сфаќајте погрешно, умреа стари луѓе, а ние велиме „глуво беше, но не е“. И навистина верувам дека е така. Згора на се, таму црно се носи една година, а некои во лето носат долги црни маици во кои готват. Особено е точно за жените на која било возраст, да речеме,
– Буквално врескав од нервоза кога слушнав дека нема да дојде, моето стенкање се слушна до Ужице, а богами и цело Ужице. Можеби немам право да грешам, но навистина, навистина… треба да гледаме напред, а не назад? Дали треба да се свртиме кон црно-црно наместо да се радуваме на најголемата радост – бракот, децата?
Дали сум лоша личност затоа што вака се чувствувам? Во суштина, никого не обвинував за ништо, патев во себе, но нашата свадба беше убава. Сепак, имаше чувство на празнина, имав впечаток дека не сум направила доволно за нив и нормално беше да не дојдат ако се во жалост.
Најчесто се работеше за постари луѓе. Што знам, сите се многу блиски, на маж ми му беше непријатно, го разубедив и на крајот направивме убава забава. Сепак, никогаш нема да престанам да се чудам и да се сеќавам – ја завршува својата исповед Милица.
Дали ја осудувате оваа девојка? Споделете го вашето мислење во коментар со нас!
