Вирџинија ДеЛука живее во Бостон и работи како психотерапевт, а ова е нејзино лично искуство кое го сподели со читателите на Хафингтон пост.
Неодамна пишувавме за жена која од чиста љубов се омажила за сиромав и не зажалила, а денес ви ја пренесуваме исповедта на жена чиј сопруг ја оставил во шеесетите: „Повторно да се заљубиш на 47 години и да се венчаш по втор пат на 52 години беше вистинско чудо и малку страшно. Но, повторно, заљубувањето е секогаш феноменално и страшно.
Ние двајца се грижевме еден за друг – тоа беа малите, неважни работи: ставив чаша вода на неговата ноќна маса, а тој секое утро ми истураше кафе во шолјата. Честопати се допиравме како со допирање да си велиме: Тука сум, не грижи се.
Никогаш, ама баш никогаш не се сомневав дека ќе остареме еден без друг. Верував дека во нашите подоцнежни години ќе водиме љубов, ќе се бакнуваме додека патуваме низ светот и во далечна, далечна, далечна иднина веројатно ќе умреме заедно.
И тогаш, на 60 години, мојот сопруг објави дека сака да има дете со помлада жена. Веднаш ми се раширија колковите, ми паднаа градите, а брчките ми се продлабочија. Секое верување и визија за тоа што значи да се биде стара, несакана, ирелевантна жена станав јас.
И само неколку години пред тоа, почнав да зборувам за смртта на страната на патот. Не бев опседната, ниту имав некоја конкретна болест, но бев свесна дека мојот живот е ограничен. Не сакав некој странец да ме пере, да ме врти, да ме храни и да ми менува пелени, па често знаев да прашам за домови за стари лица, кремирање и такви работи кога ме фаќаше паника.
Од друга страна, мојот сопруг не сакаше да зборува за стареење и смрт. Тој не сакаше да избира помеѓу погреб или кремирање. Не сакаше ни да размислува за тоа. И покрај тоа што секој што некогаш живеел на оваа планета умрел или ќе умре во одреден момент – за него тоа беше како лична навреда. Го почувствував.
Не постои правилен начин на стареење. Некои од нас се обземени од тага поради загубата на нашата младост. Други се обидуваат да го направат својот пат до вечниот живот. Некои преземаат ризици, скокаат од авиони или преземаат работи што некогаш ги плашеле. Многумина ги исполнуваат своите распореди со бескрајни лекарски прегледи.
Јас, на пример, купив хидратантни креми, магични креми против брчки и програми за вежбање кои ветуваат губење на тежината и успешна борба против гравитацијата. Читам написи во кои се предлага облека и фризури кои ги камуфлираат знаците на стареење. Правев мозочни вежби како судоку за да се обидам да го спречам заборавот.
Не видов дека доаѓа. Имав шеесет години и си помислив: „Кој сепак се разведува овие денови? Но, стапката на разводи за луѓето во САД 50 и постари е речиси двојно поголема од онаа во 1990-тите.
Сите мои планови за староста паднаа во вода. Добро се сеќавам на онаа стара изрека: Човекот планира, но Бог се смее. Па, Господ се смееше, а јас одеднаш се обидов да разберам како ќе живеам без мојот сопруг до крајот на мојот живот.
Оваа нова фаза од животот бараше поинаков начин на размислување. Сега кога сè се распадна, тргнав по нов пат – сакал или не, и почнав да размислувам во насока: Што ако на стареењето гледам како на авантура, како на патување во нова земја?
Кој знаеше по кој пат ќе тргнам или што ќе откријам? И во тој момент ми се отворија сосема други патишта. Кога мојот помал син од првиот брак се сврши, ме праша: „Значи, мамо, дали сеуште веруваш во љубов и брак?
„Да“, реков. „Но, само љубовта не е доволна, треба да се биде бестрашен“.
И се случи една смешна работа додека тагував за мојот сопруг. Открив дека навистина сакам да живеам сама. Го најдов патот до себе – повторно. Да не се лажеме, тешко беше и не е како да ви кажувам како јогуртот е вкусен како сладолед, но бев среќна со себе и луѓето околу мене.
Сфатив дека јас и мојот поранешен сопруг избравме многу различни патишта до староста.
Моите пријатели почнаа да ме прашуваат: „Се гледаш ли со некој? И ја разбрав нивната потреба да ми најдат некој. Кога повторно ќе се заљубев, тие ќе престанат да се грижат за мене, да ме замислуваат како осамена старица.
Вчера долго седев со внукот на подот и си играв со коли-играчки, за на шега да речам: „Не сум сигурна како ќе станам?“ „Вака бабо“, рече тој, прво ставајќи ги рацете на подот, а потоа кревајќи го дното високо нагоре, туркајќи се со рацете.
Толку силно се насмеав. Бев решена да станам, дури и ако тоа значи да го подигнам задникот високо за да станам. Секој ден се трудам да направам нешто за себе: си одгледувам сопствена градина, барав покачување на работа и добив, читам и се хранам здраво.
Сè уште се гледам себеси во мојата глава како грациозна, убава жена, а потоа сум шокиран кога ќе видам своја фотографија со побелена старица како ме гледа.Но, јас избирам да живеам за две заблуди: фотографијата не испадна добро и странците на улица ме гледаат со восхит“.
(Автор: Вирџинија ДеЛука, Huffingtonpost)
